De weg van bestaansrecht;
Aanpassen, inschikken, terugtrekken, inhouden, inslikken en ruimte geven…
Totdat je oplost in een ruimte die niet van jou is.
Waar jij jezelf niet meer voelt, jezelf niet meer kent, jezelf niet meer bent.
Het voelt beklemmend en benauwd,
dichtgeknepen, geen adem-ruimte.
Terwijl je jezelf in de steeds kleinere ruimte probeert te persen…
Je doet het al zo lang,
zo ben je gevormd, dit is wat je kent.
Je wordt er om gewaardeerd en gezien.
Het lijkt je geen enkele moeite te kosten.
Zolang de erkenning er is, lijkt het jouw behoefte te vervullen.
Jouw ruimte gevuld met het vervullen van de behoeften van anderen.
Jouw eigen verlangens diep weggestopt.
Soms ervaar je de leegte van de ruimte die jij niet inneemt,
klopt het mechanisme van zorgen en geven op je deur,
het bestaansrecht wat je hieraan ontleent.
Het geven voorwaardelijk,
omdat je jezelf niet geeft wat je nodig hebt.
Je eigenwaarde kwijt en jezelf uit het oog verloren.
Wat ik je hier schets is waar ikzelf vandaan kom.
Ik heb sindsdien veel geleerd over mijn ruimte innemen.
Door de oude pijn van verlies en afwijzing te doorvoelen,
met de trauma respons van zorgen als leeromgeving,
ruimte innemende mensen als mijn leraren.
Van, er niet mogen zijn, naar mijn waarde zien en bestaansrecht hebben.
Zonder mijn leerervaringen en leraren, zou dit proces niet mogelijk zijn geweest.
Het over mijn grenzen (laten) gaan heeft mij geleerd waar ze liggen.
Het overvragen heeft mij geleerd om NEE te zeggen.
De last van ‘het meedragen’, maakt dat ik nu de verantwoordelijkheid daar laat.
Afwijzing en verlies hebben mij geholpen om mezelf lief te hebben.
Zelfliefde maakt dat ik mijzelf ruimte geef.
Zo brengen mijn gebroken delen mij terug bij mezelf.
Mijn recente leerervaring is dat ik geen ruimte hoef in te leveren om liefde te mogen ontvangen.
Nog lang niet uitgeleerd en precies daar waar ik wezen moet,
Met liefde,
Bea