Ik heb het al een aantal keren gehad. Ik ontmoet iemand 1 keer en die ontmoeting blijft me tot op de dag van vandaag bij – waarschijnlijk de rest van mijn leven. Zo ook deze, een ontmoeting op het Centraal Station van Amsterdam. Ongeveer 15 jaar geleden…. 

Op het perron

Ik heb er zin in! Ik mag als decorateur weer de hele week helpen bij het opbouwen van de stand van Sia-home fashion op een grote woonbeurs bij Parijs. Dit was mijn werk als zzp-er toen des tijds. 
Met mijn rolkoffertje loop ik zo ver mogelijk door op het perron van Amsterdam Centraal. De Thalys is lang en uit ervaring weet ik dat helemaal voor instappen het beste is. Dan hoef ik in Parijs minder ver te lopen naar de uitgang. Zoals altijd ben ik weer ruim op tijd. Fijn vind ik dat, geen gehaast en gejaag. 

Daar waar ik had willen stoppen op het perron, zie ik iemand op een bankje liggen. Verder staat er niemand. 
Op de grond bij het bankje ligt een plastic tas, blikjes bier, pagina’s van een krant en andere troep….. Alsof er een vuilnisbak was omgegooid.
Ook op het bankje lagen stukjes krant. De slapende jongeman had ze er vast overheen gelegd om van het bankje een bed te maken dacht ik….
Het voelde alsof ik ongevraagd zijn ‘slaapkamer’ was binnen gekomen.
“Wat sneu”, dacht ik…..

Ongemakkelijk

Een beetje ongemakkelijk zocht ik mijn plekje op het perron. Ik wilde hem niet storen en eerlijk gezegd wilde ik ook het liefste voor hem onopgemerkt blijven. Dit laatste is niet gelukt! Toen hij mij zag, kwam hij overeind. Hij keek verwilderd en moe uit zijn ogen. 
Toen kwam er een glimlach om zijn mond en dit veranderde zijn hele gezicht – zijn blik werd zachter, zijn ogen glommen en de moeheid leek verleden tijd te zijn. Ik glimlachte terug naar deze toch wel innemende jongeman. 
Mijn glimlach was de aanmoediging die hij nodig had. Hij kwam verder overeind en ging rechtop zitten. Schoof naar één kant van het bankje, veegde de kranten er vanaf en klopt met zijn hand op het bankje en keek me uitnodigend aan. Ik wist even niet wat te doen. Ik keek om me heen en zag dat er verder niemand was. Hij en ik waren helemaal alleen aan het einde van het perron. 

Vooroordelen

Er gingen in een paar seconden wel tig dingen door mijn hoofd; – wilde ik wel naast hem zitten? – Wat moest hij van me? – Kon ik hem vertrouwen? – Hij en het bankje zagen er zo vies uit. – Mijn schone, witte broek – en nog meer….
Om de uitnodiging duidelijker te maken, veegde hij met een voet de ergste rommel voor het bankje weg en maakte hij met zijn linkerarm een beweging naar opzij en boog hij voorover. Ik liep naar hem toe en ging naast hem zitten. Hij keek me blij aan. Nu zag ik die fonkeling in zijn ogen en die geweldige glimlach van dichtbij. Ik lachte terug en voelde me op mijn gemak. Communiceren was non- verbaal. Ik sprak geen Frans, hij geen Engels. Zo zaten we een tijdje…. elkaar aankijkend en glimlachend. Hij was duidelijk zoekende naar iets om ons contact te verdiepen. 

Toen pakte hij een pen uit de plastic tas die op de grond lag en een stukje krant. Hij begon kleine tekeningetjes te maken op de lege stukjes. Het waren tekeningen van stripfiguren en andere poppetjes met een karakteristiek uiterlijk. Wauw…. wat een talent had deze jongen! Hij was super creatief! Ik vond het super om te zien wat hij allemaal maakte en zat steeds vermaakt in afwachting van de volgende tekening. Het voelde goed om contact te hebben, we hadden het allebei naar ons zin. 

Ontroerd

Toen kwam de trein het perron op rijden. We stonden op, pakten allebei onze bagage. Hij de plastic tas, ik mijn rolkoffer. Hij vouwde de pagina van de krant op en stopte deze in mijn hand. We gaven elkaar een laatste, intense, warme blik en hij sprong de trein in. Hij verdween in het toilet en deed de deur op slot. Ook ik stapte de trein in en zocht mijn plekje. Ik was blij, blij met de ontmoeting en voelde me warm van binnen. Deze jongen had mijn hart geraakt. 
Na een poosje pakte ik de krant met de tekeningen erbij om er nog eens goed naar te kijken. Mijn oog werd direct getrokken door een tekstje wat hij tussen de tekeningen had geschreven; “ Thank you for the smile” stond er. Ik was ontroerd en er rolde een traan over mijn wangen. (Nu ook als ik dit schrijf). 
Ik denk nog vaak aan hem en onze ontmoeting terug. Ik hoop dat het goed met hem gaat en fantaseer dan dat hij succes heeft en geniet van zijn creatieve talent en dit deelt met anderen. Dat hij zij eigen potentie ziet en dat al zijn dromen uitkomen. 

Wat het mij heeft gebracht is naast een fijne ontmoeting, een hele mooie les in niet oordelen. Wat had ik een hoop gemist als ik op mijn ‘voor’ oordelen was afgegaan!

Liefs, Bea